Sleuth - Θέατρο Αθηνών

Πριν από λίγες μέρες παρακολούθησα το θεατρικό έργο "Sleuth" στο Θέατρο Αθηνών, με το Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ.
Πριν προχωρήσω στο θεατρικό,σας παραπέμπω στις δύο ταινίες που έχουν γυριστεί βασισμένες σε αυτό. Η μία είναι του 1972 και η άλλη του 2007.To ενδιαφέρον είναι ότι στην πρώτη ταινία ο Michael Caine έπαιζε το Milo Tindle, το νεαρό άντρα, και στη δεύτερη τον Andrew Wyke, τον ηλικιωμένο. Πριν παρακολουθήσω το θεατρικό είχα δει τη νεότερη εκδοχή του 2007 και με βοήθησε αρκετά να συγκρίνω και να έχω μια καλύτερη άποψη για το έργο. Φαντάζομαι ότι η πρώτη ταινία είναι πολύ καλύτερη,θα την παρακολουθήσω και θα επανέλθω με επιπλέον σχόλια!
Λίγα λόγια για την υπόθεση: Ο Μilo Tindle(Μαρκουλάκης) επισκέπτεται τον κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό του Andrew Wyke(Κιμούλης) για να του ζητήσει να δώσει διαζύγιο στη γυναίκα του και να την αποδεσμεύσει από εκείνον.Ο Wyke είναι ένας καταξιωμένος ηθοποιός, που ζει πλέον μόνος του, και δε θέλει να δώσει διαζύγιο στη γυναίκα του. Ο Tindle είναι και αυτός ηθοποιός, αλλά την παρούσα περίοδο είναι άνεργος και ζει τον έρωτά του με τη γυναίκα του Wyke. O Wyke, προσπαθώντας να εξευτελίσει και να ρεζιλέψει τον αντίζηλο του,του προτείνει να κλέψει ένα πολύ ακριβό ζευγάρι κοσμήματα ώστε να τα πουλήσει στο εξωτερικό, να ζήσει πλούσιος με τη γυναίκα του αλλά και να επωφελήσει τον Wyke με την αποζημίωση της ασφαλιστικής. Αυτή η πλάκα όμως δεν καταλήγει καλά...
Γενικότερο το έργο ήταν δραματικό. Επικεντρωνόταν στους δυο τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, στην ανάγκη του Wyke να βγαίνει πάντα κερδισμένος και τον πόθο του Tindle να νιώθει επαρκής. Το πρώτο μισό του έργου παρ'όλα αυτά θύμιζε κωμωδία. Ο διάλογος μεταξύ των χαρακτήρων που γνωρίζονταν για πρώτη φορά ήταν άκρα κωμικός, σε σημεία που έβρισκα τον εαυτό μου να γελάω και να προσπαθώ να του υπενθυμίσω ότι βρίσκομαι σε δραματικό έργο. Αυτό ήταν ένα βασικό πρόβλημα που βρήκα, διότι παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πολύ έξυπνες και αστείες ατάκες, οι θεατές άργησαν να μπουν στο κλίμα του έργου και να επικεντρωθούν στο δράμα.
Συγκριτικά με την ταινία, ο ρόλος του Μαρκουλάκη ήταν πολύ κατώτερος του αναμενόμενου. Ενώ στην ταινία ο Tindle είναι ένας πανέξυπνος νεαρός, στο θεατρικό εμφανιζόταν στην αρχή χαζός, ανώριμος και επιπόλαιος. Έπρεπε να φτάσουμε στο δεύτερο μισό του έργου για να τον εκτιμήσουμε. Ο ρόλος του Κιμούλη αντίθετα μου άρεσε πολύ περισσότερο. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τον Tindle, με την ικανότητα να αλλάζει κάθε φορά τα σχέδιά του. Ακόμα και ο τρόπος που αντιμετώπισε την ήττα του στο τέλος ήταν συγκλονιστικός. Ο μονόλογος του με καθήλωσε και με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ τον εαυτό μου στην ηλικία του Wyke και το πώς θα ήθελα να είναι η ζωή μου τότε.
Κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το ίδιο το θέατρο. Αν και πολύ μικρό, πρόσφερε άμεση επικοινωνία ανάμεσα στους ηθοποιούς και τους θεατές. Ενδεικτικά να πω ότι ο Μαρκουλάκης έκανε την εμφάνισή του από την πόρτα που έμπαιναν οι θεατές, παρπάτησε αρκετά ανάμεσα στα καθίσματα, και στο τέλος σήκωσε ο ίδιος την αυλαία και έκλεισε τα φώτα. Αντίστοιχα, στο πρώτο διάλειμμα ο Κιμούλης κατέβηκε από τη σκηνή, έκλεισε την αυλαία και άναψε τα φώτα. Μου φάνηκε εξαιρετικά έξυπνος τρόπος σκηνοθεσίας.
Γενικά, ήταν ένα ενδιαφέρον θεατρικό και σας συστήνω να το παρακολουθήσετε. Για να είστε όμως καλύτερα κατατοπισμένοι και για εσάς που δε σας αρέσουν οι εκπλήξεις,καλύτερα να παρακολουθήσετε πρώτα τις ταινίες.
Πείτε μου την άποψή σας! Σας άρεσε; Πώς βρήκατε τους ηθοποιούς; Τι προτιμάτε, τις ταινίες ή την θεατρική παράσταση;