Χθες, 5 Οκτωβρίου 2011, έφυγε από τη ζωή ένας σπουδαίος άνθρωπος. Το ίνδαλμα μου. Όλοι το περιμέναμε αλλά ήλπιζα ότι θα αργούσε η ώρα. Μπορεί να ακούγεται μελοδραματικό, αλλά πραγματικά ένιωθα σαν να ήξερα τον Steve Jobs. Ήταν μέρος της ζωής μου τα τελευταία χρόνια. Μέσα από τα προϊόντα που σχεδίαζε. Μέσα από τις ομιλίες που έδινε. Μέσα από τις παρουσιάσεις για τα νέα προϊόντα της Apple.Μετά την παραίτησή του τον Αύγουστο φαινόταν πια ότι είχε μπει στην τελική ευθεία. Ακόμα και τότε δεν μπορούσα να το πιστέψω. Περίμενα να τον δω στη χθεσινή παρουσίαση του iPhone 4S. Όταν δεν τον είδα έγραψα ένα μεγάλο post γκρινιάζοντας για τα πάντα. Τώρα αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα γιατί καταλαβαίνω ότι ο Tim Cook και όλοι οι άλλοι συνεργάτες του που έκαναν την παρουσίαση ήξεραν. Όμως και πάλι έπρεπε να κρατηθούν, να γελάνε, να φαίνονται χαρούμενοι που παρουσιάζουν ένα νέο τηλέφωνο.
Το διαδίκτυο σήμερα έχει κατακλυστεί από posts "O Steve Jobs και εγώ". Έτσι ακριβώς είχε γίνει και τον Αύγουστο που είχε παραιτηθεί. Εγώ δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Λέω απλά ότι νιώθω πολύ τυχερή που έζησα να δω live μια παρουσίασή του, που του έστειλα mail και είχα την ελπίδα ότι θα μου απαντούσε, που μπόρεσα να καταλάβω πόσο μεγάλος άνθρωπος ήταν. Όχι επειδή έβγαλε πολλά λεφτά, όχι επειδή κυκλοφόρησε κάποια πετυχημένα αγαθά. Αλλά επειδή ήταν οραματιστής. Και πάλευε στη ζωή του όσες αναποδιές και αν εμφανίζονταν στο δρόμο του.
Θα κλείσω με μια παραπομπή σε αυτή τη διάσημη ομιλία του Stanford. Ήταν στο τέλος κάποιων σημειώσεων για το μάθημα "Επιστήμη των Υπολογιστών" της σχολής μου. Είχε μιλήσει για 15 λεπτά αλλά θυμάμαι ότι αφού είδα την ομιλία, είχα καθίσει και σκεφτόμουν πόσο αξιέπαινος είναι αυτός ο άνθρωπος.
Το κείμενο της ομιλίας που έδωσε μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου